"Dapur Kak Ina?" Apa la punya SMS aku dapat ni? Soalan tak habis nak tulis ker? Aish...
Aku melihat jam. Uh! Dah dua belas suku. Pantas betul masa berlalu. Err... Hari ni la. Almaklum, keje tengah banyak memang tak terasa masa begitu pantas meninggalkan kita. Tahu-tahu dah nak rehat tengahari. Tahu-tahu dah nak balik. Hmmm...
Aku tak balas lagi SMS tu. Bukan tak nak. Tapi berat hati. Err...
Aku tenung kembali SMS tu. Erk! Nurin?
Sebenarnya, nama Nurin tu sendiri aku yang bagi. Namanya Nurul Asyikin binti Kamarudin. Nak panggil Nurul, tunang adik aku Nurul. Bekas awek sepupu aku pun Nurul. Nak panggil Asyikin, sama la pulak dengan nama 'office mate' aku. Jadi, ikut suka hati aku amik yang pangkal dengan yang hujung. Hehe...
Macamana pulak, takde ribut, takde hujan leh hantar SMS kat aku? Salah hantar kot?
"Abaikan!" Rengus hati aku. Err... Bunyi macam tak puas hati je... Hehe... Malas aku nak singkap cerita lama. Yang sudah tu sudahlah. Yang dah lepas tu lepaslah. Yang dah melepas, jangan lupa nak 'flush'!
"Brrpppp... Brrppp...," bunyi telefon bergetar. SMS lagi?
"Dapur Kak Ina? Saya belanja... ;) ," err... Perut dah lapar. Aku wusha Ajjax. Takde dah? Ooo... Baru teringat, dia 'half day' hari ni.
Apa la punya SMS. Macam la pernah aku makan tengahari berdua dengan dia. Kalau takat makan je takpe la. Tapi nanti dibukaknya buku sejarah kisah silam Uda dan Dara, tak ker aku jugak yang terkedu balik, termenung beberapa hari macam ayam berak kapur. Erk!
Aku nekad, aku tak nak amik port. Dulu lain...
"Jom...," aku disapa dari belakang...
Aku toleh sambil senyum kelat.
"Err... Jom...," aish! Hilang pedoman kejap. Mananya la hilang kekuatan aku tadi?
Adeh!
Dengan Nurin, aku memang rasa lain sangat. Selalunya camni la. Aku plan lain, lain pulak yang jadi. Senang sangat cair.
"Sini...," aku ikut je dari belakang.
"Err... Keta baru ek?" Lama tak jumpa. Lama tak bertanya khabar. Dah lain aku tengok. Aku tengok je la. Tak tenung lagi.
"Baru dapat pagi tadi. Nak drive?"
"Err... Takpe la... Nak rasa jadi co-pilot," payau beb! Terjebak aku. Kereta baru dapat, dia ajak aku keluar makan. Dah la aku ni jenis kuat perasan. Bab kata Sha, 'persintut' yang bermaksud perasaan yang beremosi. Suka-suka je dia cipta perkataan.
Sepanjang perjalanan, aku senyap. Pandang luar tingkap. Macam banduan kena pindah penjara. Sesekali aku pandang dia, dia senyum. Perangai tak berubah. Jangan hati aku kembali cair sudah.
"Kenapa tiba-tiba je?" Suara aku mendatar.
"Saja...," dia mengulum senyum. Mak aih! Senangnya jawapan.
"Tak suka la jawapan tu...," rasa macam telinga aku dah tumbuh bulu. Nasib baik tiga bilah pisau yang tertanam kat tulang tangan aku tak keluar. Kalau tak, mau rabak kereta ni aku siat. Hehe... Perumpamaan je.
"Saya baru pindah balik sini. Effective minggu lepas..."
Dah buat muka tu, ada la episod pilu nak dibuka. Macam biasa, aku leh agak yang akan terkeluar jugak perkataan 'menyesal' tu... Hmmm... Bengang macamana pun, aku layankan aje. Upss... Sebagai kawan. Yang lepas, yang sudah berlalu tu sejarah. Apa yang berlaku hari ni bagi aku bakal jadi cerita. Yang penting, aku sudah punya impian yang lain sebelum hari ini...
No comments:
Post a Comment